အဘိုးေပးတဲ ့ အေမြ..

ဆရာ ဦးေအာင္သင္း ေျပာသြားတဲ ့ တန္ဖိုးသံုးမ်ိဳး အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိတယ္..။ တန္ဖိုးသံုူးမ်ိဳးရွိတယ္တဲ ့..
(၁) ဖလွယ္ျခင္းတန္ဖိုး
(၂) ပင္ကိုယ္တန္ဖိုး
(၃) ျမတ္နိဳးျခင္းတန္ဖိုးတဲ ့..။။။

က်ေနာ္ နားလည္လိုက္တာက ဖလွယ္ျခင္းတန္ဖိုးဆိုတာ တဲ ့..ပိုက္ဆံဆိုပါေတာ ့..ဖလွယ္္ျခင္းေနရာမွာ တန္ဖိုးတစ္ခု သတ္မွတ္ထားတယ္..ဒါေပမယ္ ့ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခုက ဒီကေန ့ ၅၀၀၀ တန္ေတြ (ဥပမာေျပာတာေနွာ္) နိုင္ငံေတာ္က တရားမ၀င္ေတာ ့ေသာ ေငြအျဖစ္သတ္မွတ္လိုက္တယ္ဆိုရင္...ဒိီ ငါးေထာင္တန္ေတြဟာ ဘာတန္ဖိုးမွ မရွိေတာ ့ပါဘူး ..စကၠဴတစ္ရြက္ပါပဲေလ..။ဒါက ဖလွယ္ျခင္း တန္ဖိုးတစ္ခုပါ...။

ေနာက္တစ္ခုက ပင္ကိုုယ္တန္ဖိုး ...ဆိုလိုတာက..ေစ်ူးက ၀ယ္လာခဲ ့တဲ ့..ၾကက္ဥတစ္လံုးဆိုပါေတာ ့..သူ ့မွာ ပင္ကိုယ္တန္ဖိုးရွိတယ္..ဆီ ဆန္ ဆား ငရဳပ္ ၾကက္သြန္ အစရွိသျဖင္  ့ေပါ ့....။ဒါက ပင္ကို္ယ္တန္ဖိုးတဲ ့..။

ေနာက္တစ္ခု ျမတ္နိုးျခင္းတန္ဖိုး... ဆိုလိုတာက..ဖလွယ္ျခင္းတန္ဖိုးလဲ မဟုတ္လဲ ပင္ကိုယ္တန္ဖိုးလဲ မဟုတ္ဘူး..။ရင္ထဲက တန္ဖိုးထားျမတ္နိုးျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ  ့တန္ဖိုးတစ္ခု အေၾကာင္းေပါ့......။။။

    ငယ္ငယ္က အဖိုးမေသခင္ေလး မွာ က်ေနာ့္ကို အနားေခၚျပီးေတာ ့ ငါ ့ေျမး ဒါက ငါ့ေျမးအတြက္ အဖိုးရဲ ့အေမြပါကြယ္..ငါ ့ေျမးတန္ဖိုးထားသိမ္းထားပါတဲ ့..က်ေနာ္ ဟုိးကေလး ဘ၀ တုန္းကတည္းေပးခဲ ့တာပါ..က်ေနာ္ ပထမ တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္ေလာက္မွာေပါ့ဗ်ာ..ၾကည့္လိုက္ေတာ ့ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး..အဖိုးအေညာင္းေျပ အညာေျပ အေၾကာနွိပ္သလို လုပ္လို ့ရတဲ ့ အုန္းမွဳတ္ခြက္ေလးတစ္ခုပါ..။အုန္းခြ ံ ကို ဖင္ပိုင္းေလးကိုျဖတ္ျပီးေတာ ့...ေျပာင္ေခ်ာေနေအာင္လုပ္ထားတာ..အေ၀းကၾကည့္လိုက္ရင္မဲမဲေျပာင္ေျပာင္ေလးပါပဲ..။။အဲဒါေလးကို အဖိုးက အေၾကာနွိပ္သလို အေၾကာတင္းတဲ ့ေနရာေလးမွာ ခုခုအိပ္တာ ျမင္ဖူးတယ္ေလ...။ဒါေလးကို အဖိုးက မေသခင္ အနားကိုေခၚေပးသြားတာေပါ့...က်ေနာ္ အျမဲခ်စ္ခင္ေလးစားတဲ ့အဖိုး၇ဲ ့ အေမြကို တန္ဖိုးထားတယ္..။
         တန္ဖိုးတစ္ခု အေနနဲ ့ကေတာ ့က်ေနာ္ျမတ္နိုးျခင္းတန္ဖိုးပဲသတ္မွတ္လို ့ရတယ္..ဒါကေတာ ့က်ေနာ့္အတြက္ တသီးပုဂၢလ ခံစားခ်က္ေပါ့ေလ..။။အဖိုးေပးတဲ ့အေမြမို ့တန္ဖိုးထားသလို အဖိုးကိုခ်စ္တဲ ့စိတ္ေၾကာင့္လဲ ဒိီအုန္းမွဳတ္ခြက္ေလးကို အျမဲသိမ္းထားတယ္..တရိဳတေသနဲ ့ က်ေနာ္ ထားခဲ ့ပါတယ္...ခရိီးသြားတိုင္းလဲ အျမဲပါေနခဲ ့တယ္..။ဒါက က်ေနာ့္ရဲ ့တသီးပုဂၢလ ခံစားခ်က္ ျမတ္နိုးးျခင္းတန္ဖိုးေပါ့..။။
             ဒိီပစၥည္းေလးကို ျမင္တိုင္း တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အဖိုးေျပာ တဲ ့စကားေတြ အဖိုးဆံုးမခဲ့တဲ ့စကားေတြ..အဖိုးရဲ ့ပံုရိပ္ေတြဟာ က်ေနာ္မ်က္စိထဲ အျမဲျမင္ေယာင္မိတယ္..။။က်ေနာ္ ဘာနဲ ့မွတန္ဖိုးျဖတ္လို ့မရတဲ ့အေမြတစ္ခုပါ..ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ပဲေပးေပး က်ေနာ္ မေရာင္းနိုင္ပါဘူး..အဲဒီအေမြ၇ဲ ့တန္ဖိုးကို နားမလည္တဲ ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ကေတာ ့ ဒါဟာ အမွိဳက္တစ္ခုလို ့ထင္မယ္..လြင့္ပစ္မယ္ဆိုတာေသခ်ာပါပဲ..။ဒါကလဲ သူမွ နားမလည္ပဲ..သူနဲ ့ ဘာမွ မဆိုင္ေတာ ့လဲ တန္ဖိုးဆိုတာ ဘယ္နားလည္ပါ့မလဲ..ဒါေၾကာင့္လြင့္ပစ္တာ အျပစ္တစ္ခုေတာ ့မဟုတ္ပါဘူး..။
          က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ ့ အဲဒိီ အဖိုးေပးတဲ ့ အေမြတစ္ခုျဖစ္တဲ ့ အုန္းမွုတ္ခြက္ဖင္ပိုင္းေလး ဟာ က်ေနာ္ ့အတြက္ တန္ဖိုးျဖတ္လို ့မရနိုင္နဲ ့..အစားထိုးလဲ လွယ္လို ့မရနိုင္တဲ ့..ျမတ္နိဳးျခင္းတန္ဖိိုးတစ္ခုပါပဲ..။
အခ်ိန္တန္လို ့အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ အေၾကာေျဖအညာေျဖ နွိပ္ဖို ့လိုအပ္တဲ ့အရြယ္ေရာက္လာရင္လဲ ခုေခတ္ေပၚစက္ေတြ အေၾကာနွိပ္တဲ ့စက္ကိရိယာေတြ လက္တကမ္းမွာ အလြယ္တကူ သံုးလို့ရပါတယ္..သံုးသင့္ရင္လဲ သံုးျဖစ္မွာပါ..။ဒါေပမယ္ ့အဖိုးေပးတဲ ့အေမြျဖစ္တဲ ့အုန္းမွုတ္ခြက္ဖင္ပိုင္းျပတ္ေလး ကေတာ ့က်ေနာ္ေဘးမွာ အျမဲရွိေနမွာပါ..အျမဲတန္ဖိုးထားေနအံုးမွာပါပဲ..။။
          က်ေနာ္ ့အတြက ္ အစားထိုးမရတဲ ့အဖိုးေပးတဲ ့အေမြ တစ္ခုျဖစ္တဲ ့အဲဒီအုန္းမွုတ္ခြက္ဖင္ပိုင္းျပတ္မဲမဲေလးကို က်ေနာ္ ့သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္တိုင္ေအာင္..တန္ဖိုးထားနားလည္တတ္ေစဖို ့လဲ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္..။။ေခတ္ေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္းစက္အသစ္အေကာငး္စား.. အသစ္သစ္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ေပၚေပၚ..အဖိုးေပးခဲ  ့တဲ ့အုန္းမွုတ္ခြက္တစ္ခုေလာက္ က်ေနာ္တန္ဖိုးထားမွာ မဟုတ္ပါဘူး..သားသမီး..ေျမးျမစ္ ..ေခတ္ဆက္ဆက္ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္သြားသင့္တဲ ့ အဖိုးေပးတဲ ့အေမြတစ္ခုအျဖစ္..ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားေနအံုးမယ္ေလ...။။
            သားသမီးေျမးျမစ္ေတြ အေနနဲ ့ကလဲ..ဒါဟာ ငါတိဳ ့ ဘိုးဘြားဘိီဘင္ လက္ထက္တတည္းက တရိဳတေသ နဲ ့အျမတ္တနိဳးတန္ဖိုးထားတဲ ့ ပစၥည္းတစ္ခုဟာ ဖလွယ္ျခင္းတန္ဖိုးဆိုတဲ ့ပိုက္ဆံနဲ ့ ဘယ္လိုမွ တန္ဖိုးျဖတ္လို ့မရတဲ ့ အေမြတစ္ခုအျဖစ္..ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းထားေစခ်င္တာ ...ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ထားတာ အမွန္ပါပဲခင္ဗ်ာ...................။။။။ (မင္းစိုး) ခံစားမိသလို ေရးပါသည္..။